Zee of land?

In eerste instantie telt de zee.

De zee als overheersend territorium.

De zee rondom de eilanden maken deel uit van het territorium en de zeeroutes staan toe om te bezoeken vanaf de zee. Want de zee is de exclusieve toegangsroute tot de haventjes en dorpjes maar ook tot veel verborgen inhammen, kapen, rotsen.

Een landmens is dikwijls geneigd te denken dat land territorium is en dat eerst dat "land" moet verkend worden. Waarschijnlijk is de Eolische archipel een uniek voorbeeld dat het ook anders kan en misschien wel moet. Dat de zee het overheersende element is. Nu nog steeds. Net zoals in het verleden. Daardoor is de archipel ook een wereld van boten en allerhande inschepingen, de meest gevarieerde ter wereld die je waarschijnlijk vandaag de dag in onze moderne leefwereld, op een beperkt zee-territorium, kan ontwaren.

Je moet het gezien hebben om te snappen waarover het gaat.

Dit betekent niet dat het territorium van het eiland zelf moet vergeten worden. Absoluut niet.

De landschappen op de eilanden met hun oude of slapende of actieve vulkanen zorgen voor de meest gevarieerde landschappen die men zich maar kan inbeelden. Daardoor lijkt het alsof de kleine oppervlakte een beperking zou zijn. Het tegendeel is waar. Daardoor is het absoluut noodzakelijk om de eilanden vanaf de kusten te leren kennen maar evengoed vanaf het binnenland, vanaf de landroutes, trekkingpaden, kleine wooncentra.

De constante variatie, contrasterende kleuren, de zeer typische fauna en flora, de geologische rotsformaties, de constant nieuwe panorama's en niet te vergeten de ideale en zeer uitzonderlijke mediterrane woningarchitectuur, die typisch Eolisch is, hebben een verbluffende impact. De wisselwerking met de zee blijft het dominerende element.

Omwille van de complexiteit van zee- en landterritorium hebben we een opdeling gemaakt betreffende de zee als uitgangspunt en betreffende land als uitgangspunt.